Beschrijving
Wijnbereiding: De druiven werden geplukt bij optimale rijpheid en een nacht gekoeld tot 4 graden Celsius. De volgende ochtend werden de druiven met de hand gesorteerd. De gisting vond plaats in twee batches. Eén batch als hele trossen in een open gistingsvat en de andere batch als hele trossen in een gesloten gistingsvat met ondergedompelde dop. Het sap onderging spontane gisting en bleef zo lang mogelijk op de schil. De rijping vond 12 maanden plaats in verschillende vaten, waaronder oude en nieuwe eikenhouten vaten, waarna de druiven werden gemengd en gebotteld.
Producent & gebied: The Blank Bottle Winery van de iconische wijnmaker Pieter Walser kan worden beschreven als een wijnmakerij die de traditionele normen uitdaagt: “Kleren maken de man niet; beoordeel onze wijnen op wat er in de fles zit, niet op basis van vooraf bestaande ideeën. ” Het begon allemaal in 2004, toen een klant specifiek vroeg om alles behalve Shiraz. Een enkele slok van een pure Shiraz veranderde haar perceptie en leidde tot een aankoop van drie dozen. Deze ontmoeting inspireerde het concept van BlankBottle, waar elke fles vrij is van indicaties over druivensoorten maar vraagt om eerlijke beoordelingen gebaseerd op smaak alleen.
Ondanks dat Pieter geen eigen wijngaarden bezit, koopt hij druiven van meer dan 80 verschillende wijngaarden verspreid over de West-Kaap. Al deze verschillende druiven presenteren zich in de meer dan 40 verschillende wijnen die elk jaar worden gebotteld. Het beheer van zoveel wijngaarden vereist nauwkeurige planning en samenwerking met lokale boeren en deskundige wijnbouwers.
Voor Pieter draait het allemaal dus vooral om het vertellen van verhalen door middel zijn wijn, zelfs de etiketten worden zorgvuldig door hem zelf ontworpen om de unieke aard van elke fles te weerspiegelen.
Wijn & Spijs:
Overige informatie:
In januari 2016 reed ik terug van een klein wijngaardje in het Koue Bokkeveld (Ceres Plateau). Ik reed met de maximumsnelheid van 100 km/u en kwam op een zeer bochtig stuk weg terecht dat naar de Witzenbergpas leidde. Plotseling, voor een fractie van een seconde, dacht ik iets midden op de weg te zien. Ik was net door een superscherpe bocht gekomen en moest met beide voeten op de rem trappen. Toen ik eindelijk mijn Toyota met 470.000 km op de teller tot stilstand had gebracht, stond daar, op de witte streep midden op de weg, een klein blond jongetje.
Ik schatte hem ongeveer anderhalf jaar oud. Hij droeg zijn servetten en een wit T-shirt, perfect gecamoufleerd op de witte streep. Omdat ik niet wist wat ik moest doen nadat ik hem van de weg had gehaald, leek het me een goed plan om hem aan te sporen en te kijken welke kant hij op zou gaan (met mezelf er natuurlijk vlak achter).
Ongeveer 200 meter verderop stak hij (wij) een bruggetje over richting de overkant van het kanaal. Hij sloeg een onverharde weg in die naar een boerderij leidde, ongeveer 300 meter de heuvel op. We hielden zijn slakkengang aan en kwamen ongeveer 10 minuten later bij het huis aan (naar mijn ervaring met boerderijhonden was het niet verstandig geweest om hem te dragen). Toen de tuinman ons zag aankomen, riep hij een vrouw bij het huis en afgaande op haar reactie moest zij zijn moeder zijn geweest en moest hij al een tijdje vermist zijn. Het was een ietwat emotionele en chaotische omgeving, dus wetende dat hij veilig was, draaide ik me om en vertrok zonder mezelf voor te stellen.
Dus elke keer dat ik een proeverij presenteer met Little William-wijn als onderdeel van de line-up, krijg ik dezelfde vraag: “Waarom heet het Little William?”, bijna steevast gevolgd door: “Wat zegt de familie erover dat jullie een wijn Little William noemen?” Mijn antwoord is altijd hetzelfde: “Ik ben er nooit meer teruggegaan, ze weten niet eens dat die wijn bestaat. Maar ik ben ervan overtuigd dat er ooit een dag komt dat ik in een lokale bar in Knysna zit en helemaal alleen een biertje drink, wanneer de jongeman naast me zich naar me omdraait en zich voorstelt als William uit Ceres.” En dan kan ik hem zeggen: “Eendag, lank, lank gelede het hierdie oom jou lewe gered!”
Vier jaar lang had ik het voorrecht om het verhaal van de kleine William te vertellen. Tot vorig jaar. Toen hoofdstuk 2 plaatsvond. In november brachten we onze jongste zoon voor een kleine operatie naar Panorama Mediclinic, Tygerberg, Kaapstad. De dame bij de receptie keek ons met een verbaasde blik aan. Later hoorden we dat er een fout in de papieren was gemaakt en dat ze dachten dat hij volwassen was. Ze hadden hem vervolgens op een afdeling voor volwassenen geplaatst. De man naast hem had die ochtend om zes uur ‘s ochtends een kop koffie met melk gedronken. Zijn operatie moest daarom worden uitgesteld en hij miste duidelijk zijn tijd in het theater. Hij moest bijna de hele dag wachten op de volgende tijd. Hij en Sebastian vertrokken uiteindelijk min of meer tegelijkertijd naar het theater.
Ik ging een kop koffie voor ons halen en zoals altijd begon Aneen een gesprekje met de vrouw van de melk-in-de-koffie-man. Bij mijn terugkomst zei Aneen: “Ze komen uit Ceres, vertel haar het verhaaltje van William.” Ik kromp ineen en dacht: “Waarom zou ik dat doen??” Ik probeerde haar opmerking te negeren en vulde de ongemakkelijke stilte met nutteloze woorden. We praatten verder en uiteindelijk vertelde ze ons dat ze dierenarts is en haar man boer. “Waar in Ceres boeren jullie?”, vroeg ik. “In de Witzenberg, op een boerderij die Blah-blah-blah heet”, antwoordde ze. En, zoals je waarschijnlijk al geraden hebt, was dat de naam van de boerderij waar ik die ochtend de kleine William afzette.
Het begon tot me door te dringen dat dit wel eens mijn Knysna-bar-moment zou kunnen zijn, maar dan op een totaal vreemde, andere manier. “Heb je een zoon die William heet?” vroeg ik. “Nee”, antwoordde ze, “maar mijn neefje heet William en ze wonen op dezelfde boerderij, in het huis naast de weg.” We rekenden uit en hij zou toen precies anderhalf jaar oud zijn geweest. Het bleek dus geen pub in Knysna te zijn waar ze bier dronken, maar een ziekenhuis in Kaapstad waar ze koffie dronken. Ik had vanaf het begin naar Aneen moeten luisteren… dus vertelde ik haar het hele verhaal en ze belde haar schoonzus. “Ben je William ooit kwijtgeraakt op de boerderij?” vroeg ze (ik denk niet dat dat het soort verhaal is dat je vrijwillig aan je familie vertelt als je er niet om gevraagd wordt). “Ja”, zei ze. “Er was eens een dag…”
